Ze względu na pochodzenie rozróżnia się obornik: bydlęcy, koński, świński i owczy. Obornik jest cennym nawozem organicznym ze względu na pełny skład, tzn. że poza substancję organiczną zawiera on wszystkie makro- i mikroelementy. Należy go stosować w ilości co najmniej 300 kg na 100 m2, co 2-3 lata. Wraz z najmniejszą dawką obornika wprowadza się do gleby wystarczającą ilość suchej masy organicznej, oraz: 1,5 kg azotu, 0,30 kg fosforu, 1,44 kg potasu, 0,74 kg wapnia, 0,27 kg magnezu, 0,12 kg siarki, 15 g manganu, 1,5 g boru, 7,5 g cynku, 0,75 g miedzi i 0,66 g molibdenu. Wartość nawozowa obornika zależy od rodzaju zwierząt, od których on pochodzi, i od ściółki. Nawóz koński i owczy jest bardziej suchy niż bydlęcy. Rozkłada się szybciej i wydziela dużo ciepła, dzięki czemu nadaje się do uprawy pieczarek i do inspektów. Obornik powinno się po przewiezieniu od razu rozrzucić i przyko- pać, o ile nie jest przewidziany do inspektu. Jeśli jednak musimy go czasowo przetrzymać, wówczas należy zapobiec stratom i zbyt szybkiemu rozkładowi substancji organicznej. W tym przypadku należy obornik ułożyć w pryzmę. Z miejsca przeznaczonego pod pryzmę należy usunąć ziemię na głębokość sztychu, odkładając ją na bok. Dno dołu, który powinien mieć spadek ze wszystkich stron do środka, należy ubić i najlepiej wyłożyć warstwą torfu. Obornik słomiasty, nie rozłożony, należy ugniatać silniej, przegniły – słabiej. Wysokość pryzmy nie powinna przekraczać 1,5-2 m. Pryzmę dobrze jest przykryć torfem, a przynajmniej ziemią. Na jej wierzchołku należy zrobić niewielkie zagłębienie, aby woda deszczowa dostawała się do środka.1
