Inny typ dramatu reprezentują Letnicy oraz Dzieci słońca i Barbarzyńcy ? utwory nawracające do Mieszczan. Sztuki te tworzą charakterystyczny dla późniejszego pisarstwa Gorkiego cykl tematyczny, w którym pisarz podjął problem środowiska inteligenckiego. Ładunek ideowy tych sztuk jest przede wszystkim natury społecznej i politycznej. To nie czechowowska refleksja nad losami indywidualnymi i współczesną pisarzowi Rosją, lecz bezpośrednie, dokładnie wymierzone uderzenie w konkretnego przeciwnika. W tym celu przywołał Górki kolejno na scenę podstawowe grupy ówczesnej inteligencji, pokazał postępującą ich dezintegrację i potęgującą się rozbieżność między nimi a życiem mas społecznych. W wielowątkowej sztuce Letnicy, zakończonej jesienią 1904 r. i wystawionej w Teatrze Komisarżewskiej, Górki spenetrował środowisko ,,czechowowskiej” inteligencji prowincjonalnej, skupił jednak uwagę nie na odsłanianiu tragizmu powszedniego bytowania bohaterów, lecz na analizie społecznej ich postaw ideowych i moralnych. Załganym cynikom, szukającym usprawiedliwienia w patetycznej frazeologii o ?głodnej młodości” i w filozoficznej refleksji o zdeterminowaniu losu ludzkiego, oraz dotkniętym tęsknotą do ?innych światów” poszukiwaczom prawd metafizycznych przeciwstawił inteligencję powiązaną z realną działalnością demokratyczną bądź szukającą takich powiązań.
