Stoki kontynentalne to rejony łączące zewnętrzny kraniec szelfu z dnem oceanicznym. Z reguły są bardziej strome szelf, średnio nachylone pod kątem 4?7°, niekiedy jeszcze bardziej strome, np. przy brzegach wysp wulkanicznych. Budowę geologiczną mają podobną do okolicznych lądów. Są to przecież ?boki” kontynentów, ewentualnie cokoły wysp. W przeciwieństwie do platformy kontynentalnej stoki nie mają wyraźnej rzeźby lądowej, lecz sobie właściwą. Najbardziej charakterystyczna cechą stoków kontynentalnych na oceanach półkuli północnej są kaniony podwodne, wydłużone wąskie obniżenia dna morskiego o bardzo stromych ścianach; często zaczynają się już na szelfach i przylegają do ujść współczesnych rzek. Stanowią jednak wciąż pewnego rodzaju zagadkę, przynajmniej niektóre z nich. W najpowszechniejszym mniemaniu geologów morskich kaniony stoków kontynentalnych są wynikiem, żłobiącej działalności silnych prądów zawiesinowych., odgrywających poważną rolę nie tylko na wielu stokach kontynentalnych, ale także na właściwym dnie oceanicznym. Być może głębokie kaniony, występujące w szczególnie twardych skałach granitowych lub innych, nie powiązane z dolinami rzek ria szelfach, zawdzięczają swe pochodzenie działalności tektonicznej, np. rozpęknięciu skał, a nie tylko erozji zawiesiny mineralnej. Takie jednak kaniony są raczej zjawiskiem wyjątkowym.
