Serce przykładać będzie do tego, by wyorywać bruzdy, a w czasie nocy bezsennej będzie myślał o paszy dla jałówek. Tak każdy rzemieślnik i artysta, które noce i dnie pa pracy przepędza, i ten, co rzeźbi wizerunki na pieczęciach, którego wytrwałość urozmaica kształty rzeźb.
Serce swe przyłoży do tego, by obraz uczynić żywym, a jego noce są bezsenne, by wykończyć dzieło. Jak kowal siedzący blisko kowadła pilnie zastanawia się nad pracą z żelaza, wyziewy ognia niszczyć będą jego ciało, a on walczyć musi z żarem pieca, huk młota przytępi jego słuch,
a oczy jego zwrócone są tylko na wzorzec przedmiotu serce swe przyłoży do wykończenia robót a jego ‚noce są bezsenne, by je doskonale przyozdobić. Tak garncarz siedzący prży swej pracy i obracający nogami koło, stale jest pochłonięty troską o swe dzieło,
a cała praca jego wyrażona liczbą. Rękami swymi kształtować będzie glinę, a nogami pokona jej opór, serce przyłoży, aby wykończyć polewę, a jego noce bezsenne, by piec wyczyścić. Wszyscy ci zaufali swym rękom, każdy jest mądry w swoim zawodzie,
bez nich miasto nie będzie zbudowane i gdziekolwiek zamieszkają nie będą cierpieli głodu”15. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że w społeczeństwach typowo patriarchalnych, jakimi były cywilizacje dawnego Bliskiego Wschodu, bardzo wysoko ocenia się kobietę pracującą. Księga Przysłów prezentuje wspaniały (jak dotąd jedyny tego typu w literaturze Wschodu) poemat o „Dzielnej niewieście”, w którym sławi się pracowitość żony. Ona to „O len się stara i wełnę, pracuje starannie rękami. Podobnie jak okręt kupiecki żywność sprowadza z daleka.
